Εκπαίδευσης «Αξιοκρατία» ~ Education "Meritocracy"

Εκπαίδευσης «Αξιοκρατία»
30-4-2010
(το κείμενο αυτό παλιά είχε δημοσιευθεί στα ΜΚΔ)

Το νέο νομοσχέδιο μιλάει για «ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΚΑΝΟΝΩΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ» και εγώ με το φτωχό μου το μυαλό αναρωτιέμαι τι σημαίνει “αξιολόγηση και αξιοκρατία” όταν:

1ον) στα εργαστήρια μπαίνουν εκπαιδευτικοί μη κατάλληλα καταρτισμένοι και εξειδικευμένοι με το αντικείμενο που προσλήφθηκαν να διδάξουν αφού πάνω από το 90% αυτών που διδάσκουν δεν είχαν ποτέ καμία επαγγελματική προϋπηρεσία στη συγκεκριμένη ειδικότητα πριν πρωτο-αναλάβουν υπηρεσία

και

2ον) στα εργαστήρια μπαίνουν εκπαιδευτικοί οι οποίοι στην πλειοψηφία τους δεν ξέρουν να χειριστούν και να δείξουν στους μαθητές τους τη χρήση και τη λειτουργία των αντίστοιχων εργαλείων και δεξιοτήτων που μπορούν να κάνουν με αυτά, τουλάχιστον όταν πρωτο-αναλαμβάνουν υπηρεσία.

Με λίγα λόγια σύμφωνα με το ΥΠΕΠΘ ένας εκπαιδευτικός που έχει πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και παιδαγωγική κατάρτιση είναι ικανότερος να διδάξει στα εργαστήρια σχολών που βγάζουν τεχνίτες ψυκτικούς, από εμένα πχ, που έχω πτυχίο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που δεν έχω παιδαγωγικό, αλλά που έχω όμως 13 ολόκληρα χρόνια (γύρω στα 10 χρόνια ως νέος αναπληρωτής) αποδεδειγμένης πραγματικής προϋπηρεσίας ως μισθωτός υπάλληλος και ως ελεύθερος επαγγελματίας, με άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος τεχνίτη ψυκτικού και ήμουν πρώην μέλος του σωματείου ψυκτικών Πειραιώς!

Όταν σε μια εταιρεία που δούλευα στο Μοσχάτο ήθελε ο εργοδότης μου να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα μου, πως ήξερα δηλαδή να δουλεύω με τη συσκευή οξυγόνου-ασετιλίνης, και με έβαλε να κολλήσω μπροστά του, αυτό αποδεικνύει πως και στην εκπαίδευση θα μπορούσαν αποδεδειγμένα ικανά στελέχη να πιστοποιούν την επάρκεια γνώσεων του εργαστηριακού εκπαιδευτικού προσωπικού της Ελληνικών τεχνικών σχολών. Αν θέλουμε βέβαια να έχουμε σωστούς τεχνίτες επαγγελματίες μιας και η Παροχή Υπηρεσιών είναι μια από τις τελευταίες επαγγελματικές διεξόδους εργασίας στη Ελλάδα. Αν θέλουμε βέβαια το πτυχίο που δίνουμε στους μαθητές μας να αντικατοπτρίζει τις πραγματικές ικανότητες τους.

Το πρόβλημα της Σιβιτανιδείου Σχολής είναι πως από το 1980 και μετά, σιγά σιγά, μεθοδικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από εσωτερικούς διοικητικούς παράγοντες αλλά κυρίως από εξωτερικούς παράγοντες, η μοναδική πρότυπος τεχνική σχολή της χώρας μας, έχει απαξιωθεί αρκετά και έχει καταστεί σχεδόν ανάξιο λόγου το όποιο πτυχίο εκείνη δίνει σε μαθητές, αφού έχει μπει στην ίδια μοίρα με τα άλλα σχολεία της δευτεροβάθμιας.

Το πρόβλημα της Σιβιτανιδείου Σχολής είναι πως από το 2003 και μετά που άρχισαν να προσμετρούνται τα μόρια προϋπηρεσίας στους ενιαίους πίνακες του ΥΠΕΠΘ έπρεπε να αλλάξει και ο τρόπος πρόσληψης του εκπαιδευτικού της προσωπικού όπως ισχύει και ίσχυε για όλον τον εκπαιδευτικό κλάδο.

Το πρόβλημα της Τεχνικής Εκπαίδευσης είναι πως κοστίζει ακριβά να έχει ικανά και άξια στελέχη που μπορούν με εξειδικευμένη κατάρτιση και ειδικότητα και παράλληλα επαγγελματική προϋπηρεσία να διδάξουν σωστά τους νέους τεχνίτες της χώρας μας σε άριστα εξοπλισμένα εργαστήρια. Κοστίζουν ακριβά τα μεγάλα και άριστα εξοπλισμένα εργαστήρια με την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή.

Είναι πιο εύκολο και πιο φτηνό να βάζουμε έναν εκπαιδευτικό με γενικές μηχανολογικές θεωρητικές κυρίως γνώσεις να διδάσκει τόσες και τόσες ειδικότητες στα εργαστήρια όπως: μηχανικούς αυτοκινήτων, μηχανικούς αεροσκαφών, μηχανικούς μηχανών θαλάσσης, τεχνίτες ψυκτικούς, τεχνίτες

υδραυλικούς, τεχνίτες φυσικού αερίου, τεχνίτες καυστήρων, τεχνίτες CNC, τεχνίτες ανελκυστήρων, …

Το πρόβλημα των εκπαιδευτικών στη Τεχνική Εκπαίδευση δεν είναι ούτε συντεχνιακό, ούτε κάποιο άλλο που μπορεί να τους αποξενώσει από την απαραίτητη για την επιβίωση τους συναδελφική αλληλεγγύη. Τα προβλήματα μας είναι πολύ ουσιαστικά αλλά που δεν έχουν να κάνουν με εμάς τους ενδιαφερόμενους και βαλλόμενους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας. Έχουν να κάνουν με την κεντρική πολιτική γραμμή της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ (και της αντιπολιτευτικής πολιτικής γραμμής όλων των άλλων κομμάτων της Βουλής), που δεν ενδιαφέρεται να λύσει μια και έξω και κυρίως σε βάθος χρόνου τα μακροχρόνια προβλήματα του κλάδου μας.

Μη ξεχνάμε πως το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί στη Τεχνική Εκπαίδευση, όλων των ειδικοτήτων (ΔΕ, ΤΕ & ΠΕ) πρέπει να είμαστε ενωμένοι, γιατί το δικαίωμα στην εργασία είναι αναφαίρετη υποχρέωση της Ελληνικής πολιτείας να μας τη διασφαλίζει και να μας την εξασφαλίζει για μια ουσιαστικά σωστή και πραγματικά δωρεάν και δημόσια Παιδεία.

Αν θέλουνε/με να λένε/με βέβαια πως κάνουμε λειτούργημα και όχι επάγγελμα…

Σκέψεις ενός άνεργου, αδιόριστου, πρώην αναπληρωτή, πρώην ωρομίσθιου
εργαστηριακού εκπαιδευτικού
https://goo.gl/rg5clr
ΤΕ 01.04 Ψυκτικός
ΔΕ 01.11 Ψυκτικός
ΔΕ 01.12 Υδραυλικός
ΤΕ 01.02 Μηχανολόγος

---

Σχόλιο 27-11-2015

Σαφώς το σύστημα προσλήψεων στη Σιβιτανίδειο καλυτέρεψε εφόσον το Υπουργείο Παιδείας παίρνει κόσμο μέσω των πινάκων αναπληρωτών. Όμως συνεχίζει (η Σιβιτανίδειος) να προσλαμβάνει εκπαιδευτικούς μέσω "συνέντευξης" (εμένα πχ που έχω 6 χρόνια προϋπηρεσία στην Σιβιτανίδειο δε με παίρνουν τρία χρόνια τώρα!) στα ΣΕΚ και στα ΙΕΚ της.

Το Υπουργείο Παιδείας ξέρουμε πολύ καλά πως δεν το έκανε αυτό επειδή το έπιασε ξαφνικά... κρίση αξιοκρατίας και προσλαμβάνει τους εκπαιδευτικούς της Σιβιτανιδείου μέσω πινάκων -αφού "δικά Τους" Γαλάζια και Πράσινα παιδιά... προσλάμβαναν-, αλλά επειδή, απλά χρεοκόπησε το "Κράτος" Τους.

Κανονικά και στον ΟΑΕΔ και στα δημόσια ΙΕΚ και στη Σιβιτανίδειο και στα δημόσια ΣΕΚ θα έπρεπε να προσλαμβάνονται μ-ό-ν-ο εκπαιδευτικοί μέσω ενιαίων πινάκων υπουργείου Εργασίας (ΟΑΕΔ) και Παιδείας οι οποίοι έχουν ενεργή κάρτα μη επιδοτούμενης ανεργίας -κατά προτεραιότητα τουλάχιστον.

Το να είμαστε εμείς άνεργοι και να παίρνουν στα ΔΙΕΚ - ΣΕΚ - ΟΑΕΔ δημόσιους υπαλλήλους (εκπαιδευτικούς ή όχι) ως υπερωρίες (δε μιλώ για αυτούς που συμπληρώνουν ωράριο) είναι απλά η μεγαλύτερη Ξεφτίλα της πελατειακής σχέσης του Κράτους με τα Γαλάζια, Πράσινα και μόλις πρόσφατα Ροζ παιδιά Του.