Ποια είναι η λύση τελικά για τα ΕΠΑΛ;

φωτό από τις ΠΙΣΩ ΣΕΛΙΔΕΣ

Άγγιξε ευαίσθητες χορδές αυτό το podcast.
Στο προηγούμενο και 1ο μήνυμα μου στην εκπομπή στις ΠΙΣΩ ΣΕΛΙΔΕΣ στις 20 του μήνα είχα γράψει πως έχω δουλέψει και στο Ηράκλειο. Η δουλειά που έκανα ήταν ως αναπληρωτής εργαστηριακός εκπαιδευτικός ειδικότητας ΔΕ01.11.ΨΥΚΤΙΚΟΙ (παλιά ειδικότητα αυτή, τώρα είμαι ΔΕ02.02 ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟΙ και ΤΕ01.04 ΨΥΚΤΙΚΟΙ και ΤΕ02.02 ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟΙ) και εργάστηκα το 2012 στο 3ο ΕΠΑΛ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ αλλά έκανα μάθημα στα ΣΕΚ του 1ο ΕΠΑΛ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ.

Προσωπικά δεν είχα διαβάσει την επιστολή παραίτησης του εκπαιδευτικού (την οποία πριν μόλις λίγο διάβασα) και δυστυχώς είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Προσωπικά δεν βίωσα τέτοια κατάντια ως εκπαιδευτής (είναι το σωστό για εμάς διότι δεν είμαστε πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, αλλά, τεχνικοί δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με επαγγελματική προϋπηρεσία όμως, που είμαστε οι ΜΌΝΟΙ κατάλληλα καταρτισμένοι που ΚΑΙ ξέρουν ΚΑΙ μπορούν να διδάξουν/μάθουν/εκπαιδεύσουν τους μαθητές στο πρακτικό/τεχνικό κομμάτι των εργαστηρίων -που δυστυχώς με ευθύνη όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας μας έχουν θέσει εκτός εκπαίδευσης, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα) αλλά μια πιο ήπια μορφή της.

Έκανα εργαστηριακό μάθημα σε τρία τμήματα της 3ης τάξης του ΕΠΑΛ και το ένα από αυτά ήταν απαράδεκτο αφού πέντε μαθητές έκαναν ότι ήθελαν με την ανοχή του συλλόγου διδασκόντων, αφού είναι πολύ δύσκολο να αποβάλεις ένα μαθητή αλλά είναι και στενά τα περιθώρια της εκπαιδευτικής νομοθεσίας. Να πάει που; Σε άλλο νομό; Οι μαθητές οι πέντε αυτοί έκαναν καθημερινό εκφοβισμό σε έναν συμμαθητή τους που όσο ήταν στο εργαστηριακό περιβάλλον προσπαθούσα να προστατέψω. Πολλούς καθηγητές μας έβριζαν και εμένα και άλλη καθηγήτρια που ήμασταν καινούργιοι. Κανονικά μέσα στα μούτρα μας. Μάθημα μετά δυσκολίας γινόταν κι αυτό διότι ήμασταν εργαστήρια ψυκτικών και όσο να είναι καταφέρναμε να τους απασχολήσουμε με κάτι για να περάσει η ώρα. ΔΕΝ τολμώ να φανταστώ τι έκαναν στα γενικά θεωρητικά μαθήματα εκτός ειδικότητας.

Συμφωνώ με αυτά που λέει και περιγράφει την σημερινή κατάσταση ο συγκεκριμένος παραιτηθείς εκπαιδευτικός αλλά δεν συμφωνώ με τις λύσεις.


Ας σκεφτούμε μία τυπική διώροφη νεοαναγειρόμενη οικοδομή και την αγροτική παραγωγή του νομού Ηρακλείου. Μία τέτοια οικοδομή τυπικά για να δημιουργηθεί χρειάζεται ένας πολιτικός μηχανικός μαζί με τον βοηθό του και δεκάδες ειδικότητες άλλες να υλοποιηθεί όπου θα εργαστούν εκατοντάδες εξειδικευμένοι τεχνίτες, ειδικευμένοι εργάτες και βοηθοί. Όμως το μοντέλο της κοινωνίας μας είναι να γίνουμε όλοι πολιτικοί μηχανικοί.
Αν δούμε και το μοντέλο της αγροτικής παραγωγής μία από τα ίδια: οι πανεπιστημιακές ειδικότητες (γεωπόνοι, γεωλόγοι, πολιτικοί μηχανικοί, λογιστές, μηχανολόγοι μηχανικοί, κτλ) που θα μπορέσουν να εργαστούν στον νομό Ηρακλείου είναι αντιστοίχως υποπολλαπλάσιες από τις χιλιάδες των τεχνιτών και εργατών και αγροτών κτλ που θα χρειαστεί η συγκεκριμένη παραγωγή. Κάτι ανάλογο είχε ειπωθεί και στο podcast στις 12 του μήνα.


Η λύση άρα είναι τα ΕΠΑΛ: ειδικευμένο εργατικό και τεχνικό δυναμικό στη χώρα και όχι να εισάγουμε εργατοτεχνίτες και να εξάγουμε επιστήμονες. Πως; Με στοχευμένη επένδυση σε όλο τον πρωτογενή τομέα, με συγκεκριμένες στοχεύσεις στον δευτερογενή που θα είναι υποστηρικτικός του πρωτογενή (πχ βιομηχανίες γαλακτοκομικών, αλλαντικών προϊόντων, κτλ) και ήπιας/ποιοτικής/οικολογικής μορφής στόχευση στο τριτογενή τομέα υπηρεσιών (τουρισμός, κτλ).

Άρα τα ΕΠΑΛ θα μπορούσαν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτά τα θέματα. Πρέπει όμως να το θέλει η κοινωνία και η πολιτεία για να γίνει αυτό. Για να γίνει η μεταστροφή της κοινωνίας από το πανεπιστήμιο στην τεχνική δευτεροβάθμια εκπαίδευση θα πρέπει να υπάρχουν ικανοποιητικές αποδοχές και σωστές/κατάλληλες συνθήκες εργασίας ώστε ο άλλος να προτιμήσει αυτές τις εργασίες. Να μπορεί με λίγα λόγια ο άλλος να ζήσει από την δουλειά του αυτός και η οικογένεια του και να έχει τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο για τις προσωπικές του υποχρεώσεις και ξεκούραση.

Και τέλος για να μην μακρηγορώ για να αλλάξουν οι σημερινές συνθήκες στα ΕΠΑΛ θα πρέπει να γίνει δουλειά από την προσχολική ηλικία και φυσικά στο δημοτικό και αυτό θέλει ορίζοντα και συνολική προσπάθεια δεκαετίας για να αλλάξει.

Μερικές ιδέες μου έρχονται στο μυαλό του πως θα γίνει αυτό:
-Λεφτά στην παιδεία: για μόνιμους (επιμορφωμένους) εκπαιδευτικούς, συντηρημένες αλλά και νέες σχολικές αίθουσες, υλικοτεχνική υποδομή, κα.
-Προστασία της οικογένειας σε προσχολικό επίπεδο: δημόσιοι δωρεάν (νέοι ή συντηρημένοι) παιδικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά, δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη σε γονείς και παιδιά, κα.
-Προστασία του κοινωνικού ιστού στην προσχολική και προεφηβική κοινότητα: αυστηρή νομοθεσία και λειτουργία του διαδικτύου και όλων των εφαρμογών του, της τηλεόρασης με πραγματικά δημόσια και ενεργά και ελεγχόμενα και το ΕΣΡ και η ΕΡΤ από την κοινωνία και από δημόσιους λειτουργούς, ενημέρωση των γονιών για το διαδίκτυο συστηματικά και επίμονα, κα.

Το πρόβλημα είναι τεράστιο και δεν λύνεται με απλοϊκές ατομικές σκέψεις αλλά συνολικά και συλλογικά από όλους όσους θέλουν να λέγονται πραγματικά ενεργοί πολίτες και όχι ιδιώτες καταναλωτές.

Και τέλος κάποιες άλλες αλλά απολύτως σχετικές σκέψεις θα διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο για τα ΕΠΑΛ που έγραψα πριν ένα χρόνο περίπου.
Τα ΕΠΑΛ και η τριτοβάθμια εκπαίδευση