άΝεργοιΑΝΑκυκΛώΣΙΜΟΙ: 2018

15/12/2018

Μνήμη

«υπερασπίσου την Μνήμη

γιατί αν γλυτώσει από την Λήθη

υπάρχει Ελπίδα»

«Μνήμη»

“Κάθε” θάνατος είναι και από μια κραυγή

που δικαίωση περιμένει πάντα να βρει.

Αν τον αφήσεις στη λήθη και στη λησμονιά

ελεύθερα δεν θα ζήσουν ποτέ τα παιδιά.

14-12-2018 Κ.Π.

Για τα πρόσωπα της φωτογραφίας (με την ημερομηνία θανάτου τους) και την επιλογή των προσώπων της φωτογραφίας διαβάστε την συνέχεια της ανάρτησης από όπου είναι αντιγραμμένη και αναδημοσιευμένη και η παρούσα ΕΔΩ.

22/11/2018

Μία Ταξική/Τοξική "δικαιοσύνη" και ένα αστικό κράτος τα βάζουν με μία ανυπεράσπιστη καθαρίστρια. Όμως ΔΕΝ υπολόγισαν ΕΜάΣ όλους και όλες!

#ελεύθερα_γάντια
#elefthera_gantia

"Προσυπογράφω

το κείμενο υποστήριξης για την

απελευθέρωση της καθαρίστριας

από τις φυλακές Θήβας.
22-11-2018 Κ.Π."

Καλοπροαίρετα γράψαμε αυτό το σχόλιο παρακάτω στο κοινό κείμενο που έγραψαν οι τρεις ιστοσελίδες του Ημεροδρόμου, της Ελληνοφρένειας και του The Press Project για την καθαρίστρια η οποία φυλακίστηκε για δέκα χρόνια χωρίς αναστολή επειδή πήγε πλαστό απολυτήριο δημοτικού κατά τον διορισμό της ενώ είχε τελειώσει μέχρι την Πέμπτη τάξη του δημοτικού!

Διαβάστε περισσότερα »

11/11/2018

Εργατικά Ατυχήματα/Δυστυχήματα ή Εργοδοτικές/Κρατικές Δολοφονίες;

πηγή φωτογραφίας

Από καιρό σκεφτόμασταν να κάνουμε μία ανάρτηση σχετική με τα εργοδοτικά/κρατικά εγκλήματα που βαφτίζονται "εργατικά δυστυχήματα/ατυχήματα" και που πάντα φταίει ο εργαζόμενος επειδή πολύ απλά... δεν πρόσεχε την ώρα της εργασίας του.

Αν πούμε πως η ανεργία και η αεργία είναι -ειδικά στις μέρες μας- ο νούμερο ένας παράγοντας διάλυσης του κοινωνικού ιστού και της όποιας εργασιακής/εργατικής ειρήνης -άσχετο που ΔΕΝ βλέπουμε την πολεμική της στους δρόμους ακόμα, τα "εργατικά δυστυχήματα/ατυχήματα" είναι αυτά που πραγματικά είναι η κόκκινη γραμμή για το εργατικό κίνημα. Δυστυχώς βέβαια ΔΕΝ υπάρχει σήμερα αυτό το εργατικό κίνημα που θα έβαζε φραγμό στις εργοδοτικές/κρατικές δολοφονίες και έτσι το αίμα τρέχει άφθονο, στους δρόμους, στα ναυπηγία, στις οικοδομές, στα ξενοδοχεία, στους εργασιακούς χώρους γενικότερα όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε σε στατιστικές και σε νούμερα, αλλά, προτιμήσαμε αυτό το μίνι αφιέρωμα μας να είναι ένας μικρός φόρος τιμής στους πεσόντες του μεροκάματου, μέσα από τις τραγικές ειδήσεις που τους αναφέρουν. Έτσι στην συνέχεια θα έχουμε τους συνδέσμους από την τρέχουσα επικαιρότητα που θα αναφέρουν κάποια από τα χιλιάδες "εργατικά δυστυχήματα/ατυχήματα" τις τελευταίες δεκαετίες.

Και έτσι συνεχίζουμε να βλέπουμε μία διαλυμένη κοινωνία να μη μπορεί να σταθεί στα πόδια της και να βρει τον βηματισμό της: ούτε τα "εργατικά δυστυχήματα/ατυχήματα", ούτε η ανεργία/αεργία, ούτε τα μνημόνια, ούτε οι αυτοκτονίες, ούτε η μετανάστευση, ούτε ο φασισμός/ναζισμός, ούτε οι συντάξεις, ούτε η διάλυση υγείας/παιδείας, ούτε πολλά ακόμα "ούτε" την έκαναν να ενωθεί πίσω από ένα στοιχειώδες ταξικό/εργατικό/λαϊκό πρόταγμα αφήνοντας την κομματοκρατία, τον εθνικισμό, τον ψευτοπατριωτισμό και ότι άλλο μπορεί να χωρίζει τους ανθρώπους του αγώνα, των κινημάτων, της δημοκρατίας και της προόδου να ενωθούν βρε αδερφέ για να πολεμήσουν το Θηρίο. Και όταν λέμε Θηρίο εννοούμε αυτό του φασισμού/ναζισμού, των ολιγαρχών ντόπιων και ξένων, του αστικού κράτους και της αστικής "δικαιοσύνης", του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού.

Ένας μικρός Φόρος Τιμής το λοιπόν στους πεσόντες του μεροκάματου: ανεξαρτήτως ηλικίας, χρώματος, φυλής, φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Ένα ύστατο χαίρε στους σημερινούς πεσόντες της εργατικής τάξης για να έχουμε όλοι και όλες εμείς αύριο εργατικά δικαιώματα και μέτρα προφύλαξης στους εργασιακούς μας χώρους.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

τελευταία ενημέρωση 14-11-2018

13/09/2018

Αυτοκτονία, ένα βουβό ουρλιαχτό. ~ Suicide, a silent screaming.

... η μια στιγμιαία αστραπή στο σκοτάδι,

πάνω από μία αφιλόξενη σκοτεινή άγρια θάλασσα -ή έρημο.

πηγή φωτογραφίας

Σαν την παραπάνω αστραπή φεύγουν κάποιες ζωές σήμερα στην αποικία. Αποικία χρέους, ζωών, κοινωνιών, πόλεων, ψυχών. Μέσα σε αυτές τις ζωές είναι και κάποιοι συνάνθρωποι μας που είπαν να φύγουν με το κεφάλι ψηλά. Ή άλλοι γιατί κουράστηκαν. Ή άλλοι γιατί λιγοψύχησαν. Δεν θα τους κρίνουμε. Nα τους καταλάβουμε. Να νοιαστούμε για τα αίτια και όχι για τα συμπτώματα. Όλοι μας.

Ένα άρθρο ήταν η αφορμή για αυτή την ανάρτηση που θα διαβάσετε παρακάτω. Αν και η επικαιρότητα πέρναγε "στα ψιλά" κάθε τόσο και από μία "αναχώρηση", τόσο πολύ πριν κάποιους μήνες που την διαβάζαμε καθημερινά, ώστε να αγανακτήσουμε για τα αίτια φυσικά που τις γεννούσαν. Τι να το κάνεις; Η αγανάκτηση, ο θυμός και η οργή αν δεν βρει διέξοδο στην πράξη μαζικά γίνεται βρόγχος.

Να βοηθάμε ανθρώπους που ζορίζονται και έχουν ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης. Μία βόλτα για παρέα με ειλικρινή διάλογο -ή και με σιωπηλό βηματισμό- και μια παρέα για έναν καφέ ανακουφίζει προσωρινά την κατάθλιψη. Μην μένουμε απαθείς και κλειδαμπαρονόμαστε στον δικό μας μικρόκοσμο και στα δικά μας προβλήματα. Το μοίρασμα στα μικρά και ταπεινά δίνει διέξοδο.

~/|\~

ΠΗΓΗ: www.mixanitouxronou.gr

Τουλάχιστον 2.989 αυτοκτονίες σημειώθηκαν μέσα σε πέντε χρόνια στην Ελλάδα.

Με αφορμή την 10η Σεπτεμβρίου, που έχει καθιερωθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τη Διεθνή Ένωση για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας και τη διεθνή επιστημονική κοινότητα ως η Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, έρχονται στο φως στοιχεία που δείχνουν ποιες κοινωνικές ομάδες είναι περισσότερο ευάλωτες και που εντοπίζονται τα περισσότερα κρούσματα.

Διαβάστε περισσότερα »